De postitieve intentie van de PVV-stemmer

Vaak zijn goedbedoelde projecten over diversiteit gericht op allochtone groepen, vrouwen, homo’s en andere minderheden. In de naam van de vrouw, de homo en de allochtoon. Dit leidt vaak tot feel good bijeenkomsten van gelijkgestemden en usual suspects waar iedereen het heerlijk met elkaar eens loopt te zijn.

Vaak is er dan ook een gemeenschappelijke vijand: de intolerante, racistische, vrouwonvriendelijke, islamofobe en homofobe medemens, vaak de witte heteroman. En dan is de link al snel gelegd naar de PVV-stemmer: het ultieme symbool van het kwaad in deze wereld, in ieder geval in Nederland.

Dit soort gemeenschappelijk vijanddenken van welwillenden levert niets op en is contraproductief: het houdt het zwart-wit denken in stand dat de welwillenden willen bestrijden.

Ik heb eens iemand horen zeggen dat al het gedrag van mensen voortkomt uit een positieve intentie. Ik denk dat ze een punt heeft. Mensen willen vaak het beste voor zichzelf en voor anderen. Hoe dat precies wordt ingevuld kan verschillen. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ook de gemiddelde PVV-kiezer het beste wil voor het land en haar inwoners. Ze voelen zich alleen niet gehoord, terwijl ze toch echt denken dat ze het gelijk aan hun kant hebben staan.

Ik denk dat voor het daadwerkelijk overbruggen van verschillen ook, of misschien wel juist, PVV-stemmers een rol moeten hebben in ontmoetingen en dialoogbijeenkomsten. Anders wordt het gratuit en selfcongratulation. PVV-stemmers horen er ook bij en hun stem mag ook gehoord worden. Hoe vervelend niet-PVV stemmers dit misschien ook vinden.